Aloes należy do znanej rodziny liliowatych, jest sukulentem (czyli magazynuje wodę, podobnie jak kaktusy), a w naturze występuje na obszarach suchych, np. w Afryce Południowej oraz na Wyspach Kanaryjskich i w basenie Morza Śródziemnego. Aloes jest byliną o drewniejącej łodydze i mięsistych magazynujących wodę liściach, zaopatrzonych w kolczaste brzegi. Jego korzenie są rozłożyste, choć nie wrastają głęboko. Aloes w domowych warunkach kwitnie rzadko, a rozmnażany jest z młodych odrostów.

Grube liście aloesu wypełnione są śluzowatym, gorzkim, bezbarwnym sokiem. Zawiera on antraglikozydy (głównie aloinę), żywice, sole mineralne (cynk, miedz, molibden), kwasy organiczne, witaminy oraz inne substancje określane jako stymulatory biogenne. Obniżają one poziom cholesterolu i cukru, przyspieszają przemianę materii i regenerację tkanek.

Bardzo silne jest działanie bakteriobójcze świeżego soku. Rozkrojone Uście aloesu przykłada się na rany, oparzenia, owrzodzenia i inne zewnętrzne stany zapalne, aby przyśpieszyć gojenie i regenerację skóry. Okłady z materiału nasączonego sokiem aloesu łagodzą zmęczenie i stany zapalne oczu.
Aloes stosowany jest także jako środek ogólnie wzmacniający, regenerujący organizm, poprawiający trawienie i apetyt.
Świeży sok z aloesu działa rozwalniająco i przeczyszczająco, pobudza także wydzielanie żółci.

Przeciwwskazaniem do stosowania doustnego preparatów jest ciąża, nadciśnienie i łamliwość naczyń krwionośnych.